…ADHD. Daar is weer zo’n moeder met een kind wat een aangepraat modelverschijnsel heeft. Het is een extraatje wat je mee krijgt bij je geboorte waar je zelf niks aan kunt doen. Het is niet aangepraat en niet aangeleerd. Je zit er maar mooi mee. Altijd hoor je van iedereen dat je rustig moet doen, stil moet zitten, je mond moet houden of moet ophouden met dat vervelende getik, geschuifel of het onuitputtelijke gekwebbel.

Het is zeker niet altijd makkelijk voor de omgeving maar zeker niet makkelijk voor het kind zelf. Wanneer je je huiswerk moet doen, lijkt dat vliegtuig dat net voorbij vliegt veel interessanter. Stil zitten in de klas is een drama wanneer je liever buiten rent en slapen is voor watjes want Klaas Vaak lijkt jou gewoon over te slaan met zijn zandzakken.

Dochterlief is zo’n pluskindje wat nooit de rust vindt. Zij vraagt zich altijd verbaasd af hoe ik toch zo rustig kan blijven zitten terwijl ik me soms af vraag waarom zij dat niet kan. Wat zij teveel heeft aan energie, heb ik te weinig.
Op het moment dat ik even in haar huid kruip en de onrust in haar lichaam aanvoel, snap ik hoe moeilijk het is om altijd maar met die storm in je lichaam te leven. Nooit eens gewoon in het “nu” rustig kunnen zijn en altijd maar op zoek naar een nieuwe uitdaging, een nieuwe belevenis of gewoon een manier om die onrust uit je lichaam te krijgen. Soms lijkt het hopeloos, soms zorgt het voor komische situaties. Het is in ieder geval nooit saai want ze verzint altijd weer een creatieve manier om bezig te zijn.

Vanmiddag zijn we met onze lease-hond anderhalf uur gaan lopen want buiten is ze nog het meest in haar element. Lekker rennen met een hond die nog onvermoeibaarder lijkt dan zij. Vrolijk zie ik haar door de velden dartelen, om de bomen heen springen en door de plassen rennen. Even hoef ik niet te roepen dat ze voorzichtig moet zijn, op moet passen of rustig moet doen. Heel even kan ze haar energie kwijt, samen met de hond die enthousiast meedoet.

Zo leven we al 11 jaar samen met de ADHD. Het heeft voor moeilijke momenten gezorgd maar ook voor hilarische verhalen waarmee we geschiedenis schrijven. Het vergt ontzettend veel energie, discipline en vooral doorzettingsvermogen met een hele lange adem om dochterlief te begeleiden naar datgene wat ze zo graag wil bereiken in het leven. Samen zijn we van ver gekomen en hebben we zeker nog een hele lange weg te gaan. Maar wanneer ik haar zo zie rondspringen samen met de hond ben ik er zeker van; we komen er wel! Mijn geweldige plusdochter en ik!