[:nl]‘Ik weet echt niet wat ik met m’n leven wil. Iedereen lijkt alles zo goed voor elkaar te hebben en ik klooi maar wat aan.’ Ze belde me al vroeg op deze maandagochtend omdat ze ziek was en naar de dokter moest. Ik liet mijn werk liggen en sprong in de auto om haar op te halen. Ik probeer haar op te beuren door te zeggen, dat iedereen maar wat aanklooit. Kun je echt op je achttiende je hele leven al uitstippelen? Mij lukte het ook niet. Elke plan wat ik ooit gemaakt heb, tot op de dag van vandaag, is veranderd. Niet mislukt, maar veranderd. Ik wilde naar de kunstacademie. Ik wilde huisje-boompje-beestje. In plaats daarvan deed ik grafische school, verloor mijn huis keer op keer, trouwde met het beest en zaagde de boom om. Ik heb soms medelijden met dochterlief. Ze probeert het echt, maar raakt verstrikt in het web van het leven. Het valt ook niet mee om in deze tijd op te groeien. In ‘mijn tijd’ had je het nieuws om acht uur en de krant. Tegenwoordig is de informatiestroom 24/7. De aanhoudende chaotische stroom aan informatie houdt nooit op.

‘Ik snap niet hoe jij zo kalm blijft.’ verraadt dochter net voordat ze uitstapt. ‘Met een dochter zoals ik, zou ik allang alcoholist zijn geweest.‘ Ik grinnik. Dochterlief is het klassieke voorbeeld, dat wijsheid echt met de jaren komt. Van huilbaby naar opstandige peuter en ontsporende puber die nu haar weg in de wereld probeert te vinden. Ze weet dat ze niet de makkelijkst is geweest. Waar familie, scholen en psychologen haar een onuitstaanbaar lastpak noemden, verbeterde ik iedereen dat ze een uitdaging is. Dochterlief is niet slecht, ze moet alleen nog even landen. ‘Je komt er wel!‘ spreek ik haar moed in. ‘Zodra je hebt gevonden, wat je écht leuk vindt, stort je je er voor de volle 300% op. Je moet het alleen nog even vinden.’ Ze knikt. ‘Zo irritant hè, dat je me zo goed kent. Je kent me zelfs beter dan ik mezelf ken.‘
‘Daar ben ik nou je moeder voor.’ zeg ik met een knipoog.[:]