[:nl]’A little kiss of freedom, I’ve forgotten how that tasted. A little room for breathing, Then you’re on your way.‘ Na de bijzondere, blauwe bloedmaan van een paar dagen geleden, lijkt de avond donkerder dan ooit. Er loopt een rilling over mijn rug. Het verschil van de overvolle verjaardag waar de kamer warm en druk was, naar de ijskoude auto waar ik alleen in het donker zit, is groot. ‘45 jaar en eindelijk snap ik het.‘ denk ik bij mezelf terwijl ik terug naar huis rijd en de stelletjes achter me laat. Ik grinnik als ik mezelf hoor, want eigenlijk komt de quote uit één van mijn favoriete films, alleen daarin zegt de hoofdrolspeler dat hij 63 is en het eindelijk snapt. Vergeleken met hem ben ik dus een snelle leerling, al voelt dat niet zo.
Ik was, zoals gewoonlijk, de outcast op de verjaardag. De gekke zus zonder man en tegenwoordig ook zonder kinderen want ze zijn te groot geworden om nog mee te gaan. Ze hebben een eigen leven. ‘Oh? helemaal alleen dit weekend? Nou dan ga je zeker wel lekker uit?‘ vraagt ze. Ik glimlach. ‘Nee, ik ga zo lekker naar huis, kat op schoot, kopje kruidenthee en een boek lezen.‘ Ze kijkt me vragend aan. ‘Ik weet het, ik ben vreselijk saai.‘ bevestig ik direct wat zij denkt. De vrouw naast haar begint zich er mee te bemoeien. ‘Wie weet komt er nog een leuke man op je pad.‘ Moe word ik van die opmerkingen. Alsof ik niets voorstel zonder man. Alsof ik niet meetel. In feite hoor je er ook niet bij maar daar trek ik me ondertussen niks meer van aan. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dank je. Ik zit niet te wachten op een man.‘ Ze gaat verder. ‘Ja maar alleen is ook maar alleen.‘ Ze weet mijn ervaringen niet met mannen. Ze weet niet hoe het voelt om in gevangenschap te leven.
Ik draai het volume omhoog. ‘There’s a million little reasons. For this smile on my face. Without those tears in my eyes. I bet you’d hardly recognize me.‘ Alleen is ook maar alleen, maar ik vind het fijn alleen. Wanneer je verschillende keren in een gewelddadige relatie hebt gezeten, ga je je vrijheid waarderen. Niet alleen waarderen, je wilt het nooit meer kwijt. ‘ You left the cage door open, And your pretty bird just flew.’ Ik hoef niet meer op eieren te lopen, bang om verkeerd te ademen en daardoor klappen te krijgen. Ik hoor niet meer elke dag dat ik een waardeloos stuk vreten ben, te dom, te lelijk. Ik ben geen slaaf meer van andermans grillen. ‘Now I wake up early, whole world feels new. Seems so strange to ask myself. What do I want to do.’ Ik ben 45 en ik laat me niet meer wegpesten. Door niemand meer. Ik zie de verbaasde blikken om mij heen, wanneer ze het proberen en het lukt niet meer. ‘Oh you had me believing. I didn’t have the strength for leaving. But any fool can see I’m better off, just look at me.‘ Het liedje is bijna afgelopen. ‘Just look at me!’ Ik vond het per toeval en toen ik het voor het eerst hoorde, viel mijn mond open van verbazing. Ze snapt het. Ze snapt hoe het is om te ontsnappen uit een relationele gevangenis. Om zo hoog te kunnen vliegen, dat je de vrijheid voelt. De vrijheid om te mogen denken wat jij wilt. Te kunnen zeggen wat je denkt en te kunnen doen wat goed voelt.
Thuis kruip ik onder m’n dekentje op de bank. Het zelf gezette kopje kruidenthee staat voor me op tafel en de kat ligt naast me zachtjes te spinnen. Als ik mijn serie aanzet, ben ik verbaasd over het verloop van de serie. Ik roep hardop in een lege kamer wat kreten van verbazing. Behalve dat de kat geïrriteerd op kijkt, komt er natuurlijk geen reactie. Ik stuur m’n vriend een appje, die dezelfde serie ook kijkt. Hij had me de serie aangeraden, dat ik die echt moest zien. Hij geeft nog een suggestie voor een andere serie die ik ook moet zien, ook weer met Israëlische spionnen. Mijn creatieve, dramaqueenachtige modus wordt meteen geactiveerd. ‘Wil je me wat duidelijk maken met al die series over Israëlische spionnen? OMG jij bent een spion en je wilt informatie van mij.‘ Hij stuurt lachende smileys terug. Terwijl hij bij zijn slapende zoon in bed ligt, omdat ze mannenweekend hebben, appen wij nog even door. Gewoon omdat het kan. ‘So this is how it feels.’ Niemand die meer bepaalt wat ik wel of niet mag doen. Na al die jaren gevangenschap, leef ik nu in vrijheid en die vrijheid pakt niemand me meer af.
‘Me without you.’
[:]
