Ik ben een 100% alleenstaande moeder. Ik heb er nog niet echt een hippe naam voor kunnen bedenken maar ik ben het wel, 100% alleenstaande moeder. Eigenlijk ben je een soort weduwe maar dat is weer not-done om dat hard op te zeggen. Je zorgt, je werkt, je kust pijntjes weg, je luistert, steunt, helpt, doet de boodschappen en alle weekenden sta je paraat voor je koters. Geen ‘vrije weekenden’ zoals andere gescheiden moeders, geen financiële bijdrage, geen gedeelde kosten en vakanties. Maar ook geen gedoe met regelweekenden of vakanties. Ik denk er al niet eens meer bij na dat er ook een vader had kunnen zijn die de zorgen had kunnen delen.
Terwijl de kinderen nog in hun pyama’s proberen wakker te worden, want sja het zijn toch pubers die wat langzamer op gang komen, sprint ik alweer vroeg op mijn vrije zondag naar de stad. Kind 1 is binnenkort jarig en ik moet nog zoveel regelen. Kind 2 was uit zijn zwembroek gegroeid dus ook daarvoor moest ik een nieuwe zoeken omdat meneer zelf een hekel heeft een winkelen.
Racend en koopjesjagend vlieg ik de ene winkel in en de andere weer uit. Ik hou me netjes aan het budget wat ik in gedachten had. Een deel voor kind 1 en een deel voor kind 2. Netjes verdeeld en dan is het op. Ook al leven we niet in armoede, schiet het stukje budget er voor mezelf vaak bij in. Tot dat ik een blik wierp in een design-outletwinkel. De winkel was nieuw. Toch even snuffelen of er nog wat voor de kinderen bij hangt. Het viel me op dat zelfs outletdesignprijzen toch wel wat aan de hoge kant was.
Maar dan zie ik het hangen; Het Jurkje. Een beeldig jurkje wat zo hard mijn naam schreeuwde dat ik het wel even moest passen.
Met de gedachte dat het toch niet zou passen, kroop ik in een gammele paskamer. Verdorie, het paste perfect. Als je mijn oververmoeide gezicht wat zou photoshoppen zou ik zo in een aflevering van Sex and The City passen. Ik draaide als een kleutermeisje van vier in het rond. Dit jurkje was gewoon voor mij gemaakt, terwijl ik honderdduizend excuses verzin om het jurkje te kopen, reken ik het af bij de kassa. Dit kwam uit het ‘overigen’ potje.
Vol enthousiasme stapte ik even later mijn huis in om mijn jurkje te showen aan mijn kinderen. Zoals gewoonlijk kom ik altijd zingend binnen; ‘Honey, I’m home and I had a hard day.’ Maar….er was niemand, alleen de kat keek me vreemd aan. Het huis was leeg. ‘Dus zo voelt het als ze zijn uitgevlogen.’ denk ik beteuterd terwijl de kat me gemoedelijk een kopje tegen m’n been geeft. Voordat ik uitgeteld op de bank plof, trek ik snel mijn nieuwe jurkje aan. Kopje thee erbij, chocolaatje en kat op schoot. Voor heel even hoef ik niet te rennen en te vliegen en dompel ik me in de luxe die menig vrouw als gewoon ziet.
