“Is het terminaal?” vraagt een vriend als ik verslag doe van mijn doktersbezoek. Ik schiet in de lach.”Nee het is niet terminaal maar wel chronisch.” vertel ik hem. De laatste weken waren niet leuk. Ik duik vooral weg in mijn muziek, mijn trouwe metgezel die me altijd weer terug op de been helpt.
Go ahead and take your best shot, I’m laid out on the floor, but I’ve been here before.
Terug op de been. Dat lijkt me een goed idee voor vandaag, wanneer ik een waterig zonnetje zie doorkomen. De kinderen zijn weer naar school. Ik pak mijn knalroze MP3-speler, trek toch voor de zekerheid nog een warm vest aan, zet mijn muziek aan en ga lopen. Even weg van alles.
I might lose my way, but hear me when I say, I will stand back up.
Binnen tien minuten sta ik in een verlaten bos. Ga ik links of ga ik rechts? Eigenlijk maakt het niet uit waar ik heen ga, zolang ik maar blijf lopen. Ik zet de muziek harder en kan het niet helpen keihard mee te zingen. Zoals mijn dochter altijd roept: “Zie mij boejuh?!” Aangemoedigd door de bomen en de struiken, die mee lijken te bewegen op de muziek, loop ik dansend en zingend door. Voor even waan ik me in zo’n verschrikkelijke disney-film waar de hoofdrolspeelster ook zingend ronddanst.
Uiteindelijk komt er een eind aan het stille pad en moet ik toch bovenlangs terug waar het drukker is. Honden komen me vrolijk kwispelend begroeten en de baasje knikken vriendelijk. Terwijl ik vriendelijk terug knik, blijf stevig doorlopen. Ik stop even met zingen, als ik iemand zie aankomen maar zodra ze gepasseerd zijn, zing ik weer lachend mee. Waarschijnlijk grinniken de wandelaars stiekem wanneer ze mij horen meeblèren maar het maakt me niet uit. Je moet gek kunnen doen om niet helemaal gek te worden.
Het komt wel weer goed met mij zolang ik maar blijf lopen en vooral blijf zingen met af en toe een pirouette, gewoon omdat het leuk is om gek te doen in een verlaten bos. Want wat er ook op mijn pad komt, ik versla het altijd weer met een dosis humor en vooral heel veel muziek!
You’ll know just the moment when I’ve had enough.
Sometimes I’m afraid and I don’t feel that tough, But I’ll stand back up
