Communiceren lijkt zo makkelijk tegenwoordig. We hebben een nette taal, we kennen er vaak nog wat dialecten of andere talen bij en de hulpmiddelen zijn overdreven aanwezig. Telefoon, internet, mail, GSM en niet te vergeten, gewone snailmail. Toch blijkt op een duidelijke manier de boodschap overbrengen niet makkelijk. Ik hoef alleen maar te denken aan mijn lieftallige ex waar ik na anderhalve week nog steeds geen duidelijkheid van heb gekregen.
Gistermiddag kwamen mijn lieve kinderen luid foeterend tegen elkaar thuis van huttendorp. Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar. Vaak lijken ze op een stel wat al twintig jaar getrouwd is. Stampvoetend vliegen ze allebei naar boven en met een harde knal slaan allebei de deuren dicht. Ik zit wat beteuterd te kijken.
Zal ik ingrijpen? Moet ik gaan praten? Scheidsrechter spelen? Ik wacht nog heel even. Misschien kunnen ze het ondertussen samen oplossen.
Helaas werd mijn hoop in 1 klap weggevaagd toen ik de deuren weer open hoorde gaan. Een tirade brak los. “Ja maar jij deed dit en jij deed dat. En ik moet altijd….” Ik besluit toch maar in te grijpen. Jongens, kom op zeg! We zijn een familie, we kunnen onze onenigheid toch wel op een normale manier met elkaar bespreken zonder dat de hele buurt meegeniet. Allebei duiken ze op hetzelfde moment huilend onder de dekens. De een roept dat ie van huis wegloopt. De ander snikt dat ze ook wel weggaat. Stiekem schiet ik in de lach. Wat een drama om niks. Ik weet uit ervaring dat als ze me zien lachen dat ze dan nog bozer worden dus ik probeer serieus te blijven kijken en vraag serieus naar het probleem. Dochter begint gelijk dat hij dat heeft gedaan en hij heeft….Dochterlief…begin nou eens met “ik”…in plaats van iemand gelijk te beschuldigen. Eerst vertelde dochter het verhaal, daarna zoon. Uiteindelijk kwamen ze bij elkaar en kwam er een oplossing. Nog geen uur later hoor ik dochter weer helemaal uit haar pannetje gaan. Stiekem luister ik aan de deur wat nu weer het probleem is. Maar dit keer is het niet broer en zus tegen elkaar in. Dit keer staat dochterlief helemaal uit haar pannetje te gaan omdat een ander kindje vervelend was geweest tegen haar broer. Kom niet aan haar broer, dat alleenrecht heeft zij! En Visa versa.
Ondertussen heb ik nog steeds geen bericht van ex gekregen. Na al die jaren weet ik dat het geen zin heeft om te mailen of te smsen. Antwoord krijg ik niet. Communicatie blijft voor sommige mensen erg moeilijk terwijl het heel simpel het neerzetten is van het ene woord na het andere woord.
