Het is kwart over zes ’s morgens als ik haar wekker weer irritant hoor piepen. Ik ben bij de eerste piep al wakker, voor haar duurt het normaal zeker 20 minuten voordat ze tot leven komt. Maar deze ochtend wordt het piepende geluid vervangen door een schreeuw, een juich en heel hard YES!!! Ik grijp ook mijn telefoon en check Magister, de school-app voor huiswerk, lesuren en cijfers. Voor heel even lijkt het uren te duren voordat ie is opgestart. Snel scrol ik door het menu, cijferlijst en daar staat ie….een 7,9 voor Duits. Ik juich mee. Vanuit onze warme bedjes appen we onze vreugde. Het is ons gelukt! Een 7,9.
Ik hoor jullie al denken; zo bijzonder is dat toch niet? Stel je dan eens voor dat je midden in een tornado zit, alles vliegt om je heen en je kunt nauwelijks op je stoel blijven zitten. Terwijl je in die tornado zit, moet je een hele pagina Chinese woorden leren, inclusief de schrijfwijze van de tekens. Hoe zal dat gaan, denk je? Kun je je goed concentreren op de Chinese woorden?
Zo voelt een ADHD’er zich op het moment dat ie moet gaan leren. Rustig blijven zitten en de woordjes leren lukt niet. Ik heb het getimed, vijf minuten en dan is de concentratie weer op. Het enige wat je kunt doen is je stevig vasthouden aan degene die naast je zit en hopen dat je de tornado overleeft. Hopen dat diegene die naast je zit het geduld heeft om door te zetten. Dat diegene rustig genoeg is om je aan vast te houden terwijl jij alle kanten op fladdert.
Vandaag staat een repetitie Frans op het programma. We hebben dagenlang geoefend tot zij meer Franse woordjes kende dan ik. Net voordat ze weggaat zet ik de mp3 nog op haar telefoon zodat ze nog onderweg kan oefenen en dan…fingers crossed en hopen dat het goed gaat. Terwijl ze wegfietst gooit ze er nog een hele enthousiaste ‘YEAH! een 7,9 voor Duits! BAM!’ uit. Ik grinnik als ik terug naar binnen ga, mijn kleine wervelwind. Ik ben trots!
