“Loving you the way I do. I know we’re gonna make it through. And I would go to the ends of the earth. ‘Cause, darling, to me that’s what you’re worth”
21 jaar geleden gleed er een enorme hittegolf over het land. Met enkels zo dik als olifantenpoten, stond ik die middag met een kar vol planten bij de kassa van een tuincentrum.
“Hoe lang moet u nog?” vraagt het kassameisje wijzend naar mijn enorme buik.
“Volgens de planning van de verloskundige had ik twee weken geleden al moeten bevallen.” Ik zie haar witjes weg trekken alsof ze bang was dat ik het daar ter plekke ter wereld had gebracht. Maar nee, eerst moest en zou mijn huis én mijn tuin op orde zijn voordat de eerste wee zich ook maar mocht aandienen. Die avond stonden alle plantjes netjes in de tuin en mijn huis was aan kant. De volgende morgen begonnen de weeën en werd niet veel later mijn wonderlijk mooie dochter geboren. Mijn eerste gedachte was: “help, wat moet ik hier mee.” Het was de eerste baby die ik in mijn wereld leerde kennen en mocht vasthouden. Die angst en twijfel om geen goede moeder te zijn voor haar is nooit meer verdwenen. Mijn wereld zoals ik het kende zou nooit meer hetzelfde zijn.
Mijn telefoon bliebt. “Mam, wil jij morgen die plantjes ophalen want ik heb het druk met mijn huis opruimen, boodschappen doen, onkruidvrij maken, alles aanvegen en schoonmaken voordat ik de visite kan ontvangen.” Gelukkig is er dit jaar geen hittegolf maar verder zitten we behoorlijk op dezelfde golflengte. Ik stuur terug dat ik haar broer wel even op pad stuur. Het is even een investering, twee rijbewijzen, maar jeetje wat een plezier heb ik er van.
Het voelt alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd heb en ineens is er 21 jaar voorbij gegleden. “Officieel ben ik nu niet meer financieel verantwoordelijk voor je.” zeg ik met een knipoog. “Dit was het! Ik laat je nu helemaal los.” Even weet ze geen weerwoord. Alsof ik ooit mijn kinderen los zou kunnen laten, overigens tot grote ergernis van anderen want is dat nu echt nodig, elke dag bellen of op whatsapp. Ja, wij vinden dat het echt nodig is.
“If you’re out on the road. Feeling lonely and so cold. All you have to do is call my name. And I’ll be there on the next train”
Ik wil nog steeds de verhalen horen. Ik wil nog steeds de vrienden kennen. Ik wil nog steeds weten hoe ze zich voelt en ik wil nog steeds dat ze mij belt wanneer er iets niet goed gaat. Overigens bel ik dan in de meeste gevallen mijn eigen vader weer want wat zouden we in de meeste gevallen zonder hem moeten doen. Ze is niet voor niets naar haar opa vernoemd.
21 jaar. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik ben al 21 jaar moeder. Steeds vaker horen we de vraag wanneer ik oma ga worden, wanneer zij moeder gaat worden. Doe nog maar even niet. Geniet van je vrijheid, leef, reis en geniet nog even zonder angst en twijfel of slapeloze nachten door krampjes, doorkomende tandjes of nachtelijke feestjes, want zodra dat moment aanbreekt dat je moeder wordt, zal het leven dat je kende nooit meer hetzelfde zijn.
“You never know how it’s all gonna turn out, but that’s okay. Just as long (just as long) as we’re together, we can…”
