‘Waar was jij toen het afgelopen decennium begon?‘ vraag ik aan vriendlief tijdens het ontbijt. Hij moet even nadenken. Ik kan me namelijk niet echt een bijzondere jaarwisseling herinneren toen het nieuwe decennium begon. Nu lijkt het ineens een big deal te zijn. ‘Ik bedoel dus 2009 naar 2010.’ voeg ik er nog even aan toe, aangezien zijn geheugen niet de beste is. ‘Ik woonde in Canada.’ zei hij na een lange bedachtzame pauze. ‘Dus in de afgelopen tien jaar heb je in Canada gewoond, ben je na tien jaar terug verhuisd naar Engeland, getrouwd, 2 kinderen gekregen, gescheiden, tientallen keren verhuisd, je moeder begraven en naar Nederland verhuisd?‘ Hij knikt bevestigend. ‘En jij?‘ vraagt hij. ‘Wat heb jij het afgelopen decennium gedaan?‘ Ik kijk hem aan. ‘I survived!‘
Als ik later de ontbijtrommel weer opruim, probeer ik te bedenken waar ik was, toen het vorige decennium begon. Waarschijnlijk samen met mijn kinderen bij mijn ouders, want dat was wat we elk jaar deden. Ik besluit Facebook erop na te slaan maar zelfs mijn Facebook was nog niet echt actief in 2010. Als ik door het decennium scroll, zie ik heel veel paarden, ik mezelf mijn tienjarige zoon uitzwaaien, die voor tien dagen naar Japan gaat. Ik zie hem weer thuiskomen, om daarna drie dagen in het ziekenhuis liggen met een blindedarmontsteking en buikvliesontsteking. Dochterlief belandt vooral heel veel op de Eerste Hulp en pas in het laatste kwartaal van 2019 belandt ze ook een nacht in het ziekenhuis. Momenten waarop je zou willen dat je steun had in een partner. Ik sloeg me er alleen doorheen zoals alleen ik wist hoe ik dat moest doen. Ik worstelde, vocht, ploeterde, kwam boven en zonk even hard weer naar beneden maar kwam altijd weer boven.
Ik zie een hoop selfies die toen nog geen selfies heetten maar gewoon foto’s van onszelf bij gebrek aan een vierde persoon. We gingen op vakantie naar België, Lesbos, Australië, Engeland en Turkije, al dan niet met z’n drieën. Er kwamen nieuwe mensen op ons pad waarvan we er, gelukkig, ook weer een heleboel zijn kwijtgeraakt. Er kwam ook een oude bekende heel even terug van ‘vakantie’. Gelukkig verdween ook hij snel weer terug naar waar hij vandaan gekropen was. Het enige wat ze stuk voor stuk achterlieten was een nare herinnering en een wijze les.
We namen afscheid van onze ouwe, trouwe zwarte kat en kregen een jonge, irritante volvraat er voor terug. Ook Willem de baardagaam heeft dit decennium niet overleefd. Ondanks dat ik geen honden- of paardenpersoon ben, kreeg ik heel veel honden te logeren en had ik keer op keer een paard in de tuin, niet in de gang. Ik zag met overdreven veel trots allebei mijn kinderen 18 worden. Ook kreeg ik er twee bonuskinderen bij.
Ondanks dat het zwaar was, als alleenstaande moeder, genoot ik zoveel van mijn kinderen als gewoon moeder. Buiten het feit dat ik ploeterde als zelfstandig ondernemer, vond en vind ik mijn werk als grafisch ontwerper geweldig. Ik realiseerde dromen. Ik kwam verder dan ik ooit verwacht had en ik was sterker dan ik ooit vermoed had. Maar het was ook het decennium waarin ik moest accepteren dat een chronische ziekte, echt chronisch is. Dat rechtszaken uit het niets kunnen ontstaan en dat verkeerde diagnoses tot veel ellende kunnen leiden.
‘Wat vliegt de tijd toch, als je achterom kijkt.‘ mompel ik tegen de kat. Ik kijk terug op 2010-2020 met de bekende lach en traan. We hebben zulke mooie momenten meegemaakt. Ik heb gelachen tot ik huilde en gehuild totdat ik uiteindelijk weer moest lachen. Ik heb gevlogen, ben neergestort en als een feniks uit de as weer herrezen om weer hoger dan hoog te vliegen. Op naar de sterren en daar voorbij. Ik heb mijn eerste boek gepubliceerd. Ik heb mijn kinderen volwassen zien worden en mijn ouders hulpbehoevend. Mijn vader hield, denkbeeldig, mijn hand vast, toen we bij de advocaat zaten voor de twee rechtszaken die gepland staan. Ik hield, denkbeeldig, mijn vaders hand vast, toen ik hem voor de zoveelste keer naar de spoedeisende hulp racete. Het leven geeft je altijd een curve ball. Net wanneer je denkt dat je het snapt, komt er een twist die je niet zag aankomen.
Tien jaar later, tien jaar ouder, tien jaar wijzer en tien kilo zwaarder. Ik heb nog een paar uur voordat de klok twaalf slaat en dit decennium niet meer is dan een herinnering. Wat zal er de komende tien jaar op ons pad komen. Wie komt erbij en wie valt er weg. Ik kan niet anders dan met beide voeten en vol goede moed het nieuwe decennium in te springen. Op goed geluk!
