Het is 10 uur ‘s ochtends, 8 mei 2008. Ik zie mezelf in de spiegel van de kapper. Tien jaar ouder en tien jaar wijzer denk ik terug aan de dag die ik zo hoopvol tegemoet ging.
Het is 10 uur, 8 mei 1998, wanneer de laatste hand wordt gelegd aan mijn bruidskapsel. De lange sluier wordt in mijn donkere krullen gezet om vervolgens mijn ja-woord te gaan geven. Alhoewel mijn vertrouwen flink geschaad was bleef ik geloven in die ene prins en ik durfde de sprong te wagen. Vol vertrouwen sprong ik, niet wetende wat me te wachten stond. En zo opende ik die avond de dans terwijl de band ‘my heart will go on’ speelde. De romantiek duurde, net zoals in mijn huwelijk, niet lang want de band zette de stemming er in met I will survive.
‘Hoe wilt u het geknipt hebben, mevrouw?’ Tien jaar later. My heart did go on and I did survive. Met zes verhuizingen, drie zwangerschappen, drie bedrijven, twee faillisementen en een scheiding verder verder ben ik er nog steeds. Bij iedere tegenslag stonden de supporters aan de kant te roepen dat ik nu toch wel op moest geven of erger, in moest storten. Ongewoon eigenwijs bleef ik doorgaan. Ik bleef koppig overeind waar anderen me neer wilden halen. Elk probleem weigerde ik te zien als een probleem maar werd een uitdaging. Kom maar op! Voor alles is een oplossing. Waar een deur sluit, opent een raam. Geen alimentatie? Dan zorg ik zelf wel voor de kinderen! Geen huis? Dan kom ik wel op het gemeentehuis slapen! Wonderbaarlijk genoeg kwamen de oplossingen als vanzelf. Geholpen door de kosmos kreeg ik het ene cadeautje na het andere. Het huis werd 24 uur voordat ik mijn oude huis werd uitgezet aangeboden. Alimentatie leek overbodig op het moment dat er meer en meer werk werd aangeboden. En zo werd de oplossing voor elke uitdaging een klein feestje. “But I spent so many nights. thinking how you did me wrong. I grew strong. I learned how to carry on”
Vaak kreeg ik de vraag of ik spijt heb gehad van mijn huwelijk. Spijt? Nee! Buiten het feit dat er twee schatten van kinderen uit het huwelijk zijn voortgekomen, heb ik heel wat wijze lessen mogen leren. Wat als ik nooit getrouwd was geweest? Dan had ik zeker niet het leven gehad wat ik nu heb. De vrijheid die ik heb verworven, de kennis die ik heb, de kracht en het doorzettingsvermogen wat ik heb ontdekt. Maar ook zou ik nooit al die prachtige mensen ontmoet hebben die ik nu ken. Stuk voor stuk pareltjes die allemaal een bijzonder plekje in mijn leven hebben. Ik had ze niet willen missen.
Vier jaar na mijn scheiding durf ik de sprong nogmaals te wagen. Dit keer met enige aarzeling en een flinke duw van vriendinnen. Springen jij! Je verdient het! En terwijl Kelly zachtjes op de achtergrond zingt, “I’ll spread my wings and I’ll learn how to fly. I’ll do what it takes til’ I touch the sky” spring ik weer. In het diepe. Heel even vloog ik mee op de wind en zolang het duurde was het mooi. Zes maanden later ergens op een terrasje wordt mij weer gevraagd of ik er spijt van heb. Spijt? Nee! Want het heeft me zoveel meer gegeven dan wat ik verloren heb.
8 mei 2008. De kapster vraagt of het naar mijn zin is. Ik zie een jonge vrouw in de spiegel die geen spijt heeft. Geen haat, geen wrok en geen bitterheid. Wegen scheiden, deuren sluiten maar ramen gaan open. Ik wens diegene die anders besloten heeft niets dan goeds. Ik kan alleen maar hopen dat ze gelukkig zijn geworden met de keuzes die ze gemaakt hebben. Heel misschien wensen ze mij hetzelfde.
Het is naar mijn zin. Ik ben gelukkig. Samen met de twee mooiste pareltjes in mijn leven gaan we vandaag een feestje vieren. Niet mijn tienjarige huwelijk, niet mijn vijfjarige scheiding. Vandaag vieren we gewoon een feestje omdat we dat graag willen. Een Moederdag, een kinderdag of gewoon een geluksdag omdat het gewoon zomaar een dag is in mei, 8 mei, het begin van de komende tien jaar.
