Het is nog stil en donker in huis, als ik al vroeg de krant lees en mijn eerste kop thee naar binnen slurp. De lichtjes van de kerstboom zijn gedoofd en liggen alweer op zolder. De kerstboom staat buiten in de tuin te wachten om opgehaald te worden. De miljoenen zijn weer aan anderen uitgedeeld en ik ga weer zonder megajackpot het nieuwe jaar in. Bummer!
Toch voel ik me rijk met alles wat 2018 me gegeven heeft. Mijn allerliefste zoon begon zich eindelijk beter te voelen nadat we het juiste medicijn hadden gevonden. We vlogen samen voor een tweede keer naar Australië, waar we drie weken met Oom doorbrachten en zoonlief vond een opleiding die bij hem past. Het was het jaar dat ik liefde vond, die bij me past bij mijn allerliefste penpal met wie ik al zolang lief en leed deelde via email. Ook Dochterlief koos na drie jaar eindelijk voor haarzelf en begon weer wat meer plezier te krijgen in het leven. Helemaal toen ze eindelijk dat felbegeerde roze pasje in haar handen gedrukt kreeg.
Ondanks dat de reuma hoogtij vierde in mijn lijf, ik een zwaar gebrek had aan ijzer, b12, D3 en geteisterd werd door vreselijke oogmigraines, maakte ik heel wat vlieguren. We vlogen naar Australië, Cornwall, meerdere keren naar Kettering en daarna nog heel wat keren met de auto naar Cornwall. Ik doopte mezelf om tot Digital Nomad. Ik leerde mijn nieuwe schoonmoeder kennen, en moest helaas veel te snel alweer afscheid van haar nemen. Wat had ik haar graag beter willen leren kennen.
Ook moesten we dit jaar afscheid nemen van onze lieve Jinny, ook al miauwde ze nooit, liet ze toch een enorme stilte achter.
De laatste trip van dit jaar was weer naar Cornwall, waar mijn twee bonuskinderen zaten te wachten op hun kerstkadootjes. Na een gezellige kerst met Zoonlief, Dochterlief en aanhang, vertrokken we op Tweede Kerstdag al vroeg met een volgeladen auto naar de boot in Duinkerken, die richting Dover ging, om vandaar uit nog een uurtje of zes te rijden naar st. Keyne. Het plannen en boeken is altijd in vijf minuten gedaan, maar de reis zelf is toch altijd wel weer een aanslag op je energielevel. Na dertien uur reizen kwamen we dan eindelijk aan in het geboekte AirBnB. We hadden één nachtje om bij te komen omdat we de volgende ochtend alweer vroeg bij Social Work moesten zijn om de problemen rondom de Verdwijnende Moeder te bespreken. Conclusie was dat beide Vaders gedeelde voogdij zouden krijgen. Social Work was op z’n zachtst gezegd interessant, én tenenkrommend maar dat lieten we allemaal achter ons toen we even later bij de andere papa de stralende gezichtjes achter de deur zagen verschijnen.
We pakten de spullen in, zeiden gedag tegen de andere papa en gingen terug naar ons huisje. Drie dagen lang lieten we ze weer kind zijn. Kerstkadootjes, Gourmetten, spelletjes, schilderen maar ook een bezoek aan de bioscoop, de dierentuin en het strand. Ook het vlechten van de haren elke dag was een groot succes. Ik stelde nog voor om het aan beide vaders te leren maar het leek ze té moeilijk. Het afscheid op de laatste dag kwam te snel voor de meisjes maar mijn eigen kinderen misten mij ook en zo reden we uiteindelijk in stilte weer terug naar Dover om daar de boot terug te nemen naar het vaste land.
2018 was geen slecht jaar, wel een interessant jaar met veel bezoeken aan vliegvelden, stadhuizen en politiebureaus. Ziekenhuisbingo en oververhitte nachten. Een jaar van afscheid nemen en new beginnings. Van het verleden wat weer even heden wordt, en heden wat verleden wordt. Ik heb zo’n vermoeden dat die trend in 2019 gewoon wordt doorgezet dus we halen diep adem en duiken er gewoon weer in. Op naar nieuw avontuur!
Gelukkig nieuwjaar!
