[:nl]
‘Heb je al een keer een oliebol geproefd?‘ vraagt dochterlief.
Vriendlief kijkt wat verdwaasd. Wat is een oliebol. Sinds hij heeft besloten om in Nederland te komen wonen en werken, wordt hij overspoeld met etenswaren die hij geproefd moet hebben, stroopwafels, kruidnoten, vla, drop. Dus toen er tijdens de najaarsmarkt oliebollen werden verkocht, moesten we er natuurlijk wel even heen. De oliebol valt in de smaak, net zoals de voorgaande stroopwafel, speculaas en kruidnoten.
Nu er eindelijk wat meer tijd en ruimte is om wat meer van Nederland te laten zien, vertrekken we de volgende dag al vroeg naar Arnhem. In combinatie met de gewonnen kaartjes van de postcodeloterij, konden we ook die dag weer wat van zijn bucketlist afstrepen, namelijk een bezoek aan de JohnFrostbrug in Arnhem waar de slag om Arnhem heeft plaatsgevonden. Zijn opa had meegevochten op die brug tijdens de slag om Arnhem.
Maar voordat we bij de brug aankwamen, maakten we eerst een reis door de tijd in het open lucht museum in Arnhem. Halverwege het park was er een poffertjesrestaurant. Om de Hollandse etenswarentraditie in ere te houden, moest er wel poffertjes gegeten worden. Ook de poffertjes vielen in de smaak. Zo erg dat meneer thuis ook poffertjes wilde gaan maken. (we werken nog aan de uitspraak van het woord poffertjes). Ik moet het eerst nog zien gebeuren.
Alhoewel beide heren gek zijn op geschiedenisverhale, bij voorkeur uit de oorlog, viel het vier uur lang lopen toch wel wat tegen. Uiteindelijk sloegen we de laatste Franse tuin maar helemaal over en hadden we alleen nog maar de uitgang als doel voor ogen.
Dé brug was niet ver van het museum. Ik zag de brug al van verre maar de heren waren het er over eens dat dit niet de echte brug was. In de film leek ie veel groter. Op foto’s leek ie anders. Ik had gelijk. Vlakbij de brug stond een gebouw met heel groot ‘Airborn Museum’ met een kanon naast het museum. Dit kon niet missen. De auto gooide ik in één van de betaalde parkeerkommen en ik begeleide de heren daarna het museum in.
‘Nederlands?‘ vroeg de meneer achter de balie.
‘Twee Nederlands en één Engelsman.’
De oogjes van de meneer achter de balie begonnen te schitteren. Terwijl vriendlief enigszins toch wel wat geëmotioneerd door het museum liep, deed ik dan maar het verhaal van zijn opa. Over hoe hij daar had gevochten, het had overleefd en een jaar later na de oorlog, z’n dak wilde repareren wat mis ging. Hij viel ongelukkig en kreeg het dak op zijn hoofd. Einde verhaal. De medailles liggen sinds een week bij mij in de kast. Het is toch bijzonder hoe ik een hele familiegeschiedenis weet over mensen die ik nooit heb gekend. Door het opruimen van het huis van zijn moeder, heb ik haar leren kennen door foto’s en zijn vader leren kennen door zijn tekeningen, boeken en reisverslagen.
Volgens de meneer achter de balie, zouden de kogelgaten nog daadwerkelijk in de brug te zien zijn. Dus moesten we in ganzenpas naar de brug, onder de brug, over de brug, op zoek naar kogelgaten. Nou heb ik veel gaten gezien maar bij alles wat ik riep, werd er geïrriteerd geroepen, dat ik had kunnen zien aan het soort gat, dat het geen kogelgat kon zijn. Ik gaf het op! Oorlog is niet mijn ding dus ik zocht een plekje in de zon en wachtte tot de heren ook uitgekeken waren. Terug in de auto besloten ze samen de film zo snel mogelijk opnieuw te bekijken. Ik denk dat ik voor die avond maar een avondje naar vriendin ga. Oorlog is gewoon niet mijn ding.
