‘Had je dat ooit verwacht, mam? dat ik ooit weer zou gaan studeren?‘ Dochter belt standaard elke ochtend om even bij te praten.
‘Natuurlijk! Ik heb dat plan nooit opgegeven, je sloeg alleen even een zijpad in.‘
Ze gromt een beetje om de verloren jaren die ik niet als verloren zie maar als een leerproces. Zelf had ze dat idee allang opgegeven. Maar ik niet. Ik bleef aan de zijlijn bijsturen en hulp bieden, tegen alle adviezen van de buitenwereld in. Morgen is haar eerste schooldag. Ik vraag of ze zenuwachtig is. ‘Ik heb er juist zin in, mam!‘ Mijn moederhart maakt een sprongetje. Ik ben zo ongelooflijk trots op allebei mijn kinderen.
Pas 2 jaar geleden werd duidelijk wát er binnen mijn gezin speelde. Pas twee jaar geleden snapte ik, wat ik 19 jaar geleden al had moeten weten maar wat niemand wist. Het schuldgevoel wat mij op dat moment overspoelde, was met geen pen te beschrijven. Had iemand mij maar verteld over autisme. Ik had mijn kinderen beter kunnen begeleiden als ik het geweten had. Dan had ik het beter aan de buitenwereld kunnen uitleggen en was onze wereld niet zo ontspoort.
Als ik dat schuldgevoel met beide kinderen bespreek, roepen ze allebei dat ik me niet zo moet aanstellen. Ik wist niet beter en ik heb ze liefdevol opgevoed. Mijn gevoel was goed, het was de buitenwereld die daar tegenaan schopte en mij van m’n stuk bracht. Nu ze allebei studeren en allebei geweldige jong-volwassenen zijn geworden, hoor ik niks meer van de boe-roepers. Geen excuus, geen ‘sorry we hadden het bij het verkeerde eind’, geen ‘jeetje wat heb je het uiteindelijk toch geweldig gedaan’ en geen ‘jeetje wat hadden wij het bij het verkeerde eind!’. Het hoeft ook niet meer. Ik kijk naar mijn twee kinderen die allang geen kind meer zijn. Ze weten nu wat ze moeten doen als ze een meltdown krijgen, of vast zitten in een herhalende gedachte. Ze komen naar mij toe en samen lossen we het op, zoals ik ze altijd geleerd heb. Haal de angst eruit door stap voor stap te vertellen wat er gaat gebeuren. Zoals dochter altijd zegt: ‘jij bent mijn safety-net, mam.’ Ik ben trots als ik haar dat hoor zeggen.
Vandaag zag ik een video op Facebook over een autistische dansgroep. Alhoewel de hele wereld juichte voor de dansgroep, keek ik naar de moeder. Zij en ik weten van hoe ver deze jongens gekomen zijn. Wij hebben de woede-aanvallen gezien, de gaten in de muur weer dicht gemaakt, de beeldschermen vervangen, de meltdowns, de angstmomenten en de depressieve buien omgekeerd in een positieve blik. Wij weten wat er achter het label autisme schuil gaat en hoeveel dat vergt van een moeder. Maar we weten ook hoe ver ze kunnen komen en wat ze kunnen bereiken. Wij zien het potentieel en niet de beperking en zo zie ik nu beide kinderen op stage gaan. De één in IT en de ander met kinderen zoals ik altijd al gedacht had dat het zou gaan. Het woord ’trots’ dekt niet de lading hoe ik me voel.
‘Ik ga zo nog even wat schriftjes en pennen halen en dan ben ik er helemaal klaar voor!’ ratelt ze verder. Morgen begint ze aan het opleiding ‘Gespecialiseerd Pedagogisch Medewerker’ Vanaf morgen gaat ze werken met kinderen zoals zij vroeger was want zij snapt ze beter als geen ander. Morgen is de eerste dag van haar nieuwe leven en ik hoop dat ze in de toekomst heel veel ouders en kindjes mag gaan helpen, zoals ik die hulp vroeger had willen krijgen. Ik weet het zeker; zij maakt het verschil!
Maar mocht het dan bij één van de twee of bij allebei toch even niet lukken, dan weten ze dat ze altijd terug kunnen vallen op hun safety-net. Ik zal er altijd zijn. Tot het eind en daar voorbij!
