‘Het gaat goed met het feminisme in Nederland!‘ kopt weer een krantenartikel. Mannen hebben recht op zwangerschapsverlof en er komen meer vrouwen aan de top. Dat vertaalt zich in mijn hoofd als: mannen hoeven nog minder te werken en vrouwen moeten nóg harder werken, voor nog steeds een lager salaris dan mannen, om zich te bewijzen en hun kop boven water te houden. Waar is het mis gegaan, denk ik bij mezelf. Waarom is iedereen blind voor de waarheid. Het feminisme in Nederland is ronduit ruk en ik durf dat hardop te zeggen.
Het feminisme is een maatschappelijke en politieke stroming die streeft naar dezelfde rechten en mogelijkheden voor vrouwen zoals die gelden voor mannen. Dit streven wordt ook wel de emancipatie van de vrouw genoemd. In het feminisme wordt de scheve (machts)verhouding tussen mannen en vrouwen bekritiseerd (wikipedia)
Nog geen vijf minuten geleden had ik mijn volwassen dochter snikkend aan de telefoon. Haar manager heeft haar keihard staan uitkafferen waar de halve afdeling bij was. Wat had ze gedaan? Zijn eerst geborende vermoord? Het bedrijf om zeep geholpen? De tent in de fik gezet? Nee hoor, ze had wat nutteloze informatie niet op tijd doorgegeven, wat overigens niet eens haar taak was, maar dat terzijde. Meneer de Manager is twee meter tien en heeft het stemgeluid waar een scheepshoorn nog een puntje aan kan zuigen. Mijn bloed begint te koken wanneer ik haar verhaal snikkend aanhoor. Mijn eerste reactie is om in de auto te springen en Meneer de Manager met mijn slipper om z’n oren te slaan. Hoe durft hij zo tekeer te gaan tegen een meisje wat zo hard haar best doet? Waarom schreeuw je zo tegen mijn dochter, wanneer je dat ook niet in je botte kop haalt, om dat tegen je vrouw of eigen dochter te doen? Nog geen twintig jaar geleden zat ik in dezelfde situatie waar mijn baas na een werkdag van 12 uur tegen me schreeuwde, dat vrouwen niet op de werkvloer horen maar thuis in de keuken. Ik keek om me heen maar zag geen enkele twee-keer-zoveel-verdienende mannelijke collega dit werk nog om half negen ’s avonds afmaken. ‘Van de oude stempel’, noemden ze toen die mannen nog. Maar hoe kunnen we Meneer de Manager anno Nu dan noemen? Meneer de Manager die er net een paar weken zwangerschapsverlof op heeft zitten, omdat ie negen maanden daarvoor 7 seconden lol heeft gehad? Want ja dat hebben mannen van deze tijd nodig. Zwangerschapsverlof.
Emancipatie (van het Latijnse emancipatio) is het streven naar een volwaardige plaats in de samenleving vanuit een achtergestelde positie. Dit kan via gelijkgerechtigdheid, zelfstandigheid of de formele toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet. (aldus Wikipedia)
Ik vraag me opnieuw af wáár het dan goed gaat met de emancipatie? Ja we hebben stemrecht, we mogen niet fulltime werken, we móeten fulltime werken want zo’n 50% van de gescheiden vaders hebben simpelweg geen zin om voor hun kroost te zorgen na die 7 seconden lol, financieel of emotioneel. Wat dat betreft zijn we er alleen maar op achteruit gegaan. We moeten fulltime werken en fulltime kinderen opvoeden. Maar dát mogen we natuurlijk niet hardop zeggen want oei oei oei…. Wanneer het dan soms toch even niet lukt, en je bij een (mannelijke) huisarts terecht komt vanwege extreme vermoeidheidsklachten, is zijn conclusie dat je zeurt. ‘Zoek maar een rijke man’, zegt hij met een ongeïnteresseerd gezicht, ‘dan zijn alle problemen over’. In feite stelt hij dus voor om mijn lijf te hoereren voor geld. Hoe valt dit in de categorie gelijke kansen?
Ik heb zijn raad niet opgevolgd maar ik vond wel pas na 15 jaar een hele lieve nieuwe man. ‘Waarom zoek je geen leuke Nederlandse man?‘ werd mij te vaak gevraagd. Omdat de klappen die ik kreeg in mijn leven, allemaal van Nederlandse mannen waren. Pas toen mijn niet-Nederlandse man hier kwam wonen, zag hij met verbazing hoe mannen hier omgaan met vrouwen, als tweederangs burgers. Hij ziet hoe ik letterlijk aan de kant geduwd word, door twee Hollandse mannen omdat ze er langs wilden. Hij ziet hoe iedereen zich direct tot hem richt terwijl hij niet eens de taal spreekt. Tot veel ongenoegen moeten ze zich dan toch uiteindelijk tot mij richten. Als ik een auto wil kopen, word ik genegeerd. Hetzelfde verhaal als ik mijn geld aan een nieuwe computer wil uitgeven. Om nog maar niet te spreken van alle ongepaste, seksuele, vernederende opmerkingen die Nederlandse mannen kunnen maken. Ook daarin is nog niets veranderd. Want ook dochter krijgt dezelfde ongepaste, seksuele toespelingen waardoor ze zich onveilig voelt op straat en in haar vriendenkring. Allemaal onder het mom van ‘oh maar het was een grapje!’
Zie je mij lachen?
Even later staat dochter op de stoep. Ze durft niet meer naar haar werk, bang voor weer een woede-uitbarsting. Ik snap het en tegelijkertijd weet ik dat Nederland nog een lange weg heeft te gaan, zolang iedereen blijft negeren dat het helemaal ruk is in Nederland met de emancipatie. Ik ben geen Dolle Mina, ik hoef niet het onderste uit de kan. Het enige wat ik zou willen is dat mannen zich eens achterop de kop krabben en zich afvragen hoe respectvol en geëmancipeerd zij eigenlijk zijn. Dat kunnen ze mooi doen, tijdens die wekenlange zwangerschapsverlof waar hun vrouw moet herstellen van een negen maanden zwangerschap en bevalling en hij moet herstellen van die 7 seconden lol.
