[:en]It looked like a fairytale, girl meets boy, girl and boy falling in love and would live happily ever after. It wás a fairytale for about five months. He kissed the ground I walked on, opened every door for me, cooked me many dinners and made me many cups of tea. I felt like a princess in a dreamworld and finally experienced myself how it felt to be in a loving relationship. I wasn’t blinded by love, maybe suprised, astonished but not blinded. I looked for little signals that could predict disaster. I couldnt find anything but love, honesty and affection. We started working together, he met my family and friends and I met some of his family and friends. Everything seemed to be perfect but still that little nagging voice wouldn’t agree with me, there had to be something wrong. It’s too good to be true.
And it was. After five months of happiness it just stopped. He didn’t break up with me, there was no fight, there was just no answer anymore. Absolute silence. Was he be sick? Busy? Did something happen? What ever message I sent to him, I didn’t get any reply back. The first days I was only annoyed, he wasn’t a texter as he said. But after two weeks it started to look like a Missing Person Case. After three weeks his friends and family I contacted also couldn’t reach him. After four weeks he still couldn’t be tracked down or reached in anyway. This can’t be happening, I thought after five weeks and read the last textmessage with all the little hearts and kisses over and over again.
Slowly losing my mind after six weeks, I needed some distraction so I wouldn’t go completely nuts. I saw an App in the Appstore about finding Penpals. It sounded friendly and not as a datingapp. Hell, I didn’t need more disaster in my life, just a friendly word. I decided to download it. ‘Please be gentle with me. You are my first here.’ I replied to the first person who sent me a message. And so he did. Coincidence or not but two Librans with the same sarcastic humour and weird minds is hard to find and I’m sure, a hell to sit next to, while they are talking. We started talking as if we’d knew eachother already for years. A simple textritme was found during commuting from and to work. I learned everything about HotRachel, GayJimmy and OnlyMum and without looking for it, I ended up in someones life as if it was the most common thing in the world.
I told him about what happend over the past few weeks and said he was kind of my ReboundTextGuy. His only job was to keep me distracted from thinking about or texting to The Nomad. He took that job as a real man and started wining about his Monsterinlaw on his couch. Every morning a goodmorning message would make me wake up without that painfull feeling of missing someone. I got distracted from the moment I opened my eyes. Even on the lowest of the lowest and in the most darkest hours, he was there to cheer me up again with the most foolish joke or a terrible promise to join me to the most hated Rick Astley concert if it would cheer me up. The ‘for fuck sakes’ and fucks were more used then in a Jerry Springer Show and more then once I had pain in my stomach of laughing then pain in my heart of crying.
After seven weeks of silence I gave up hope ever to hear from The Nomad again. The hurt will still be there for a while. I still don’t understand how someone can vanish like that without a trace. No explanation. No trigger. Nothing. Just one day everything was fine and the next day everything was gone. But with his vanishing I did find a wonderfull ReboundTextGuy who takes his job very seriously and gives me hope that there are still good guys out there with the heart on the right place.
[:nl]Het leek een sprookje, meisje ontmoet jongen, meisje en jongen worden verliefd en leven nog lang en gelukkig. Het wás ook een sprookje voor vijf maanden lang. Ik werd op handen gedragen, deuren werden voor me open gedaan, er werd gekookt, kopjes thee geserveerd en jassen voor me aangetrokken. Voor het eerst maakte ik in het echt mee wat het was om een liefdevolle relatie te hebben. Ik was niet verblind door de liefde, ik was verrast, verbaasd maar niet verblind. Ik lette op kleine signaaltjes dat zou kunnen duiden op naderend onheil maar ik kon niets ontdekken. Werk werd samengevoegd, families werden er bij gehaald en vrienden waren blij voor ons. Was het dan nu eindelijk mijn tijd? Mocht ik nu eindelijk van de liefde genieten?
Helaas! Na vijf maanden hield het abrupt op. Geen officiële break-up, nee gewoon geen antwoord meer. Absolute stilte. Zou hij ziek zijn? Druk zijn? Tijd voor zichzelf willen hebben? Wat ik ook appte of niet appte er kwam geen reactie. Na twee weken leek het meer op een Missing Person case. Vrienden en familie hadden na drie weken ook niks van hem gehoord. Na vier weken was hij nog steeds niet te traceren of te bereiken. Dit kan niet waar zijn, dacht ik na vijf weken en las het laatste appje met de vele hartjes en kusjes keer op keer.
Na zes weken begin ik mijn verstand langzaam te verliezen en zoek afleiding. Een App, die penpals belooft over de hele wereld, trok mijn aandacht. Is het toeval of niet maar de eerste persoon die me aansprak, bleek dezelfde sarcastische humor te hebben en het gesprek ging zo makkelijk alsof we elkaar al jaren kenden. Al snel hadden we ons textritme gevonden als hij van en naar zijn werk reisde met de bus. Ik leerde HotRachel, GayJimmy and OnlyMum kennen en was, zonder dat ik er naar op zoek ging, midden in iemand z’n leven beland waarbij we ons allebei verbaasden hoeveel we op één lijn zaten en hoe makkelijk het gesprek ging.
Ik vertelde hem alles over de Nomad en bombardeerde hem tot ReboundTextguy met als enige taak mij af te leiden van de Nomad. Hij zeurde over zijn Monsterinlaw op de bank en telde de dagen af dat ze weer naar huis zou gaan. Elke ochtend werd ik wakker met een goeiemorgenberichtje en maakte hij me weer aan het lachen. Als ik hem, op het absolute dieptepunt een bericht stuurde, liet hij me weer even lachen desnoods met de belofte mee te gaan naar het volgende Rick Asley concert als dat er voor nodig was. De for fuck sake en fucks vlogen in het rond en vaker had ik buikpijn van het lachen dan van de hartepijn die nog zo zeer aanwezig was.
Zeven weken na ons laatste contact heb ik de hoop opgegeven ooit nog iets te horen van de Nomad. Het doet pijn en ik snap er nog steeds niets van hoe iemand zo ineens kan verdwijnen, zonder aanleiding of verklaring. Maar gelukkig heb ik in ruil voor de Nomad ReboundTextGuy gevonden die zijn taak erg serieus neemt en mij het gevoel geeft dat er nog steeds mannen op deze aardkloot rondlopen met het hart op de juiste plaats.
[:]
