Het is zondagnacht, kwart voor drie en even sta ik stil terwijl de regen zachtjes op de weg onder mij valt. Het is stil in de straat. Het is het enige uurtje van de dag of eigenlijk nacht, waarin het stil is. Geen razend verkeer dat langs rijdt, geen vliegtuigen die elke 5 minuten overvliegen, geen scooters, geen ‘doeidoeis’. Stil. Daar sta ik dan, in het licht van de lantaarn in de vallende regen. Ik heb net mijn ouders afgezet, op de plek waar ze met de bus worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan waar ze voor twee weken naar Israël vertrekken.

Ineens voel ik de vermoeidheid als een koude deken over me heen vallen. In plaats van om twee uur snachts wakker te worden en mijn ouders om half 3 weg te brengen, werd ik al om half 12 wakker. Klaarwakker. Reuma is een echte nachtbraker. Na wat heen en weer draaien, besluit ik er maar uit te gaan. Ik word hartelijk verwelkomd door een luid spinnende kat. Hij weet van gekkigheid niet hoe hij zijn blijheid kan laten zien en duikelt stap voor stap over m’n voeten. Ik geef hem wat te eten, maak een kop thee voor mezelf en loop naar de kamer die ooit van dochterlief was. Weemoedig denk ik terug aan de tijd dat ze allebei nog klein en jong waren. Het was zwaar als alleenstaande moeder maar het was ook leuk en soms mis ik die tijd nog weleens. Ik zet mijn kop thee naast me neer. De kat nestelt zich tevreden op mijn schoot en kijkt me verliefd aan. Ik kijk naar al de tekeningen voor me op m’n tekentafel die een boek moeten gaan vormen. Het is zo’n privé project dat al jaren duurt, waar ik niet echt voor uit durf te komen maar dit jaar is het jaar. Dit jaar is het er op of er onder. Dit jaar sta ik op en zeg: Ja, ik ben Mireille en ik ben een illustrator zoals een alcoholist op staat op een AA-meeting, kom ik er eindelijk voor uit wat mijn droom was en wat mijn doel is.

Ik heb mijn bedrijf van nul opgebouwd tot nu 17 jaar later naar een goedlopend bedrijf, waarmee ik mijn gezin kon onderhouden. Ik heb mijn kinderen van nul opgevoed tot het nu, 20 jaar later, leuke volwassenen zijn geworden. Het is tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik heb ontelbare cursussen gevolgd, boeken gelezen, fouten gemaakt, vragen gesteld. Alles leidde tot dat ene moment, die ene dag waarop ik mijn eigen boek in de schappen zie liggen. Ik pak mijn potloden erbij en maak een begin aan de laatste illustratie; de cover, om twee uur later mijn ouders helemaal hyper op te halen en weg te brengen.

Ik sta nog heel even in de zacht vallende regen en geniet van de stilte. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Uit ervaring weet ik, dat binnen een half uur het verkeer weer op gang komt, de straat weer herrie maakt en het moeilijk is om de concentratie vast te houden. Maar dat ik toch, ondanks de herrie en de chaos stug door blijf werken aan mijn droom wat een doel is geworden. Tegen het eind van het jaar zullen we weten of ook dit mij gelukt is!

Loading