‘Waarom blog je niet zo veel meer?’
Het is een vraag die ik wel vaker krijg van mijn vaste lezers. Het antwoord er op is niet makkelijk. Jarenlang heb ik met veel plezier over mijn kinderen geschreven, mijn niet-bestaande liefdesleven of bizarre situaties in mijn werk. Wat ik vooral achterwege liet was mijn falende lichaam. In de fibro-wereld vergelijken ze het met lepeltjes. Vraag me niet waarom want waarom zou ik in mijn keukenla 100 lepels hebben? Elke dag begin je met 100 lepeltjes. De lepeltjes staan voor het energie-level wat je nog hebt voor die dag. Voor het opstaan, aankleden en ontbijten moet je al 15 lepeltjes inleveren. Werk kost bijvoorbeeld 45 lepels. Dan heb je nog het huishouden, boodschappen en je wilt je kinderen nog wat aandacht geven. Uiteindelijk is het drie uur ’s middags en ben je al door alle 100 lepeltjes heen. Maar dan staat er ineens visite op de stoep. Je hebt geen lepels meer te geven, toch zie je er niet ziek uit dus je maakt een kop thee en doet gezellig. Ondertussen ben je uitgeput. Niet moe, niet lui maar uitgeput. Al je gewrichten schreeuwen dat ze in brand staan. Alles doet pijn. Zelfs ademhalen is al te veel werk. Maar je glimlacht en hoopt dat niemand het merkt.
Honderd lepeltje dus. Vriendlief snap de hele lepel-theorie niet. Ik snap het eigenlijk ook niet. Ik word moe van het uitleggen dat ik moe ben. Was het maar moe, dat is op te lossen met een nachtje goed slapen. Dus ik heb besloten om het in telefoontaal te zeggen. Ik begin de dag met 75% energie en tegen de tijd dat het drie uur is, zit ik al in het rode stuk met nog maar 1% te gaan omdat er teveel apps zijn gebruikt. Charging is nodig.
Charging doe ik via mijn nog ietwat geheime carrière switch. Dankzij vriendlief heb ik mijn eigen studio met een heuse tekentafel, mijn favoriete materialen en heel veel ideeën die ik nog allemaal wil uitwerken. Het illustreren maakt me blij. Helemaal toen ik mijn eerste sticker verkocht op RedBubble. Ik heb mijn werk als grafisch ontwerper altijd geweldig gevonden. Ik vind het nog steeds geweldig, was het niet dat de mentaliteit van de bedrijven is veranderd. Wel kopen, niet betalen. Wat ook pijn deed was klanten te zien verdwijnen waar ik meer dan tien jaar voor had gewerkt. Zonder mededeling, zonder uitleg, zonder klacht. Gewoon weg. Zoals mijn ex-man ook ineens weg was, alhoewel dat één groot feest was toen hij vertrok. Je verliest het vertrouwen in de mensheid en juist op die momenten trek ik me terug in mijn studio. Laat me maar even. Ik ben aan het opladen en kom er na een paar uur weer vrolijk uit.
Mijn andere oplaadplek is mijn geliefde Cornwall. Wat is het heerlijk stil daar, en niet alleen omdat ik daar geen telefoonsignaal of wifi heb. Ik hoor er geen zagers, blowers, deurslaanders, vliegtuigen of geschreeuw. Terwijl ik daar in alle stilte aan een nieuwe illustratie werk, tikt ‘Fatty’ de dikke duif op het raam. ‘Heb je nog een bammetje in de aanbieding?‘ De konijntjes hoppen vrolijk door de tuin en mevrouw eekhoorn komt eens voorzichtig om het hoekje kijken. De wereld draait daar op een lager toerental wat meer in mijn ritme is.
Dus als ik weer wat stiller ben of als je me even kwijt bent, vrees niet, ik lig dan aan de oplader omdat er teveel apps open hebben gestaan, net als een veel te dure iPhone die veel te snel leeg is.
ps: mocht je stiekem groot fan zijn van mijn werk, verras me dan eens door een kaartje te bestellen op mijn website of één van de vele producten in mijn webshop op RedBubble.
