Daar zit ik dan. Het gaskacheltje purt gezellig. De koeien hoor ik loeien en de vogeltjes zingen vrolijk. Ik neem een slok van mijn hete thee en kijk naar al mijn spullen die ik de vorige avond zo zorgvuldig heb uitgestald. Nu moet het gaan gebeuren. Hier zouden mijn geniale plannen uitgewerkt moeten gaan worden, mijn nieuwe carrière starten. Ik zucht maar eens diep en neem nog een slok.
De dag ervoor vertrok ik om vijf uur smorgens met de auto naar Frankrijk. Twee maanden geleden had ik het geniale plan om alleen naar Engeland te rijden. Tijdens de zomervakantie had ik twee weken geoefend met links rijden en ik dacht wel dat ik het kon. Naarmate de vertrekdatum naderde, begon ik hem toch wel te knijpen. Helemaal toen mensen om mij heen, mij eigenlijk gewoon voor gek verklaarden. Meer dan 1000 km in je uppie rijden. In Engeland. LINKS!!
De avond voor vertrek besloot ik gewoon even alles te blokken. Morgen is gewoon een vrijdag. Natuurlijk sliep ik geen seconde want als je mijn hoofd voor de gek wilt houden moet je van goede huizen komen, dus zat ik na een nacht van amper 4 uur dommelen, om vijf uur smorgens in de auto. Het was druk. Heel druk. Uiteindelijk kwam ik rond 8 uur aan in Frankrijk. Mijn eerste obstakel was de trein vinden. ‘Gewoon de satnav volgen.’ had vriendlief gezegd. Ja, dat heb ik dus niet gedaan. Ik heb de borden gevolgd en kwam zonder enige problemen bij de incheck. Gelukkig had ik nog tijd voor lossen en laden, een snelle plaspauze en een grote kop thee met chocolade muffin, want die had ik verdiend.
Nadat ik mijn overheerlijke kopje thee met muffin heerlijk in de trein had opgepeuzeld, reed ik daarna vrolijk van de trein af, om direct aan de goeie kant van de weg te komen. Tweede stop, Tesco voor benzine en een pizza voor vanavond. Ook dat verliep zonder problemen dus het gas kon op de plank, een uitdrukking die ik nooit echt begrepen heb.
Vanaf het moment dat ik van de trein af reed, tot aan de afslag Relubbus waren er wegwerkzaamheden en heel veel files. Het schoot niet op. Na een korte pitstop in Bristol, want ik had dat al zo vaak beloofd, vloog ik weer verder zonder te stoppen. De twee verzamelalbums van de jaren 80 hielden me prima wakker. Ik heb heel wat voorstellingen gegeven in de auto, tot hilariteit van mijn weggebruikers. En toen….eindelijk….na 14 uur rijden, zingen, vloeken, tieren was eindelijk de afslag in zicht. Het begon al donker te worden toen ik bij de caravan aankwam en het regende nog steeds katten en honden dus ik pakte snel mijn zooi uit de auto, zette binnen het kacheltje aan en plofte op de bank. Thuis!
