‘Mam, ben je al wakker?’ Kind 1 appt al vroeg in de ochtend. Ik was al een tijdje wakker dus ik antwoord direct terug dat ik wakker ben. Ze vraagt of ze de hond een uurtje mag komen brengen want ze heeft een vergadering op het werk waar hij echt niet bij kan zijn. Mijn afspraak had de vorige avond afgezegd dus ik vond het geen probleem. Ik had wel een strakke deadline voor een project wat vandaag echt af moest en had daar voor mezelf de ochtend voor gereserveerd. Dan zou de klant in de middag nog zijn reactie kunnen mailen, die ik kan verwerken voordat ik mijn koffer dicht rits en naar Engeland vertrek.

Niet veel later kwam haar vriend de hond brengen. De kat vloog van schrik met 4 poten, 5 meter de lucht in en plaste de hond midden in de kamer. Daarna vlogen ze zo’n 10 minuten achter elkaar aan tot ik de kat maar weer naar buiten gooide. Ik rende tussen mijn deadlijnende werk, de hond en de kat. Voor heel even dacht ik dat iedereen rustig was en ging weer achter mijn computer zitten. Ineens trok er een zeer penetrante geur langs mijn neus. Hond had zijn diarree-donatie op het tapijt gedaan. Ik slaak een hele diepe zucht en ruim alles maar weer op. Dit schiet duidelijk niet op.

De klok achter mij tikte dominant door. Help, stop de tijd! De hond ligt me vragend aan teĀ  kijken en de kat springt voor de tiende keer op het aanrecht. Ik ben het zat en gooi ze allebei in de gang waar ze om de beurt heel hard blaffen en miauwen. Grrr mijn zenuwen worden tot het absolute uiteinde getest. Ik kan me nog herinneren uit mijn eigen jeugd dat we de dag voordat we op vakantie zouden gaan, moeders vooral niet moesten storen. Ik grinnik bij het idee dat ik haar zou vragen om dan op een hond te passen. Nee, daarin verschil ik als dag en nacht met mijn moeder. Nee zeggen tegen mijn kinderen blijft moeilijk. Net op het moment dat mijn rechteroog licht begint te trekken van de stress hoor ik een ‘fjiet-fjieuw’. Dochter appt dat ze onderweg. ‘Help is on the way’.

Niet veel later staat ze voor de deur en na een korte update, geeft ze de smiechterige Miller een aai over z’n bol, die daarop zijn allerschattigste kittengezichtje trekt, want oh wat is ie toch een schatje, en neemt ze de hond weer mee. In een absoluut recordtijd maak ik het project af zodat ik daarna de rest van mijn werk kan doen en uiteindelijk de koffer en de auto kan pakken. Het blijft toch moeilijk om dat superhero cape-je in de kast te laten hangen.

 

Loading